1 September, de knop is om.
Op de eerste dag van september bracht ik de ochtend door met mijn zoontje van twee. Zoals altijd gingen we samen naar de Bakkel (hij kan de ‘R’ niet uitspreken) waar we naast het dagelijks brood dit keer ook taartjes kochten.
‘Wie is jalig?’ vroeg hij.
‘Er niemand jarig, mama’s werk is jarig’.
‘Ooh, mama’s welk is jalig’.
‘Ja’.
Op de eerste dag van september lanceerde ik namelijk de website van mijn onderneming:
En omdat ik voorsta dat je belangrijke momenten in je leven niet aan je voorbij laat gaan heb ik er een feestje van gemaakt.
Mijn jongste dochter begreep dat dit het moment was om alles uit de kast te trekken en trok haar net wat te krap geworden glitterjurk aan. Ze maakte zichzelf op en kleurde ook de oogjes van haar broertje feestelijk blauw en roze. Vol verwachting zaten ze aan tafel in afwachting van wat er ging gebeuren.
Er gebeurde natuurlijk niet veel, buiten dat ik de “under construction” knop omzette naar niet meer onder constructie.
“De hele wereld kan nu mama zien.”
Met die ene handeling leek het alsof mijn hele wereld veranderde. De champagne knalde en hoewel er nog niemand op mijn site had gekeken voelde het alsof ik mijn hele geleefde leven zojuist had gelanceerd.
Mijn oudste dochter riep enthousiast: ‘Mama! Nou heb je eindelijk een baantje’!
Dat bracht me op een fantastisch manier terug op Aarde.
‘Is het feestje nu voorbij?’
‘Ja, liefjes, de taartjes zijn op. Ga maar lekker buiten spelen’.
Mijn feestje begint nu eindelijk, omdat ik met het omzetten van die ene digitale knop mezelf toestemming heb gegeven om het waar te maken.
Om de angst te voelen voor wat de wereld erover zal zeggen, om de angst te voelen over mijn eigen kunnen, om de diepe vreugde te voelen van dromen omzetten in werkelijkheid, om te doen waarvan ik zeker weet dat het nodig is, om alles te voelen wat me jarenlang deed dromen en tegenhouden. Om dat alles te laten zijn en het toch te doen.
Ik ontving fantastische reacties en heb de rest van de middag in een huilende roes doorgebracht.
Stiekem ben ik best wel blij dat het de tweede dag van september is.
Hoewel ik al veel eerder ben begonnen met deze weg te bewandelen, nam ik vandaag als vrij mens en geheel empowered plaats achter mijn bureau.
Ik werk rustig door op mijn nieuw ingeslagen pad.
Een nieuw pad begint nooit van de een op de andere dag. Een nieuw pad zet zich bewust en onbewust in, maar om in de juiste richting te blijven lopen is het mijn ervaring geweest dat je de allerbeste mensen om je heen moet verzamelen. Mensen die je steunen, mensen die je op jouw pad houden en je sterker maken.
Maar bovenal jezelf toestemming geven en een ritueel te maken om jouw weg te bekrachtigen. Wij gaan volgende week weer naar de Bakkel. Voor mijn zoontje ons vaste ritueel, voor mij dagelijks brood op een nieuwe weg.