ritueel op maat

Met lange tanden staar ik naar een lege bladzijde in mijn werkboekje. “Marketingstrategie” staat er hoopvol bovenaan de bladzijde. Ik zucht nog een keer en wacht op de gestructureerde ondernemer in mij die spontaan stevig aan de slag gaat met iets dat heel erg het verschil gaat maken.
Er gebeurt niets. Mijn tanden worden nog langer en een donkere tegenzin neemt ruim bezit van mijn gedachten. Dat ik mezelf moet aanprijzen en heel erg zichtbaar moet zijn ik vind het iets verschrikkelijks. Maar dat is de trend, want iedereen zit zichzelf te exposeren op social media in de hoop dat het iets oplevert. Ik vraag me af wie er op mij zit te wachten.

Ik zit zelf namelijk niet vaak te wachten op alle “kijk mij geweldig zijn, hiermee ga ik jouw leven redden” e-mails die ik regelmatig mag ontvangen van collega ondernemers en ik vraag me af of ik in stilte groot kan worden? Uit pure ellende volg ik een webinar van een Belgische dame die mij belooft dat ondernemen ook eenvoudiger kan en dat money moeiteloos in de richting van mijn bankrekening kan flowen. Ik ben benieuwd.

Als eerste vraagt ze ons als ondernemer de ogen te sluiten en aan geld te denken. Wat is het eerste woord dat in je opkomt vraagt ze. ‘TEKORT!!! Ik kom tekort’, roep ik tegen mijn computer. Iets later wil ze weten in welke mate mijn kanaal open staat om geld te ontvangen. Heb ik daar een kanaal voor? Ik wist niet dat ik die poort gewoon open kon gooien. Uiteindelijk blijkt alles in verband te staan met mijn ontvangstcapaciteit. Hoeveel kan ik ontvangen aan vrijheid? Geld? Geluk? Liefde? Hoe kundig ben ik in ontvangen? Die vraag vind ik vele malen interessanter dan werken aan mijn social media marketingstrategie en ik ga op onderzoek uit.

Die week ga ik zoals altijd op dinsdagmorgen met mijn zoontje naar de bakkel (mijn zoon kan nog steeds de ‘R’ niet uitspreken) en daar herhaalt zich elke dinsdagochtend hetzelfde ritueel. Ik koop brood, mijn tweejarige zoon doet niks en daarom krijgt hij van de warme bakkersvrouw een cakeje. Ze begroet hem uitbundig en begint vrolijk te roepen dat ze zich al afvroeg waar haar lieve meid bleef (de bakkel denkt dat hij een zij is en ik heb haar niet tegengesproken). Zoonlief staat klaar om het cakeje te ontvangen, wacht keurig tot de bakkersvrouw uitgekird is en eet dan zonder twijfel het cakeje meteen op. Ze genieten allebei van het spel en eigenlijk is het wonderschoon om te aanschouwen. En dan kom ik:

‘Wat zeg je dan?’

Mijn zoon kijkt me aan en zegt niets.

Dus zeg ik iets of wat beschaamd: ‘Heb je al dankjewel gezegd?’

‘Dankjeweeeeeeel’, zegt hij plichtmatig en poef. Weg is de betovering.

Ik heb de vrede verstoord en probeer met goed fatsoen het ontvangstkanaal van mijn zoontje te verstoppen. Hij vraagt zich niet af of hij het cakeje wel waard is en ontvangt het elke dinsdag met open armen. Komt u maar door met wat u mij wilt geven! Sinds een jaar of dertig krijg ik geen cakeje meer van de bakker, noch een plakje worst van de slager en vraag me af of ik moeite heb met ontvangen. Meteen hoor ik mijzelf klagen tegen manlief (en de kinderen krijgen daar ongetwijfeld alles van mee), dat ik wel heel veel (op)geef en er verrekte weinig goud, Douglas-bonnen of romantische uitjes voor terugkrijg. Wat een vervelend onderzoek dit, ik blijk een hebberige, hongerige, tekortkomende vrouw en moeder te zijn die stiekem vindt dat ze recht heeft op van alles. Ik vermoed dat het allemaal met een gevoel van eigenwaarde te maken heeft en dat de oplossing zoals altijd weer eens bij mijzelf ligt. Dit gaat niet over cadeautjes of complimenten ontvangen, dit gaat over aanvaarden. Dit gaat veel verder dan voor jezelf opkomen, dit gaat over jezelf niet afwijzen. Verdorie. Heb ik weer.

Ik graaf verder en probeer de diepte van ontvangen te voelen. Vroeger (en heel af en toe doet hij het nog) maakte mijn vader weleens een kruisteken op mijn voorhoofd en bezegelde dat met een kus. Hij zegde mij het goede toe. Hij zegende mij. Het is een van de mooiste gebaren die ik mij herinner uit mijn jeugd. Temeer omdat wij niet kerkelijk waren, had ik het gevoel iets heiligs te ontvangen. Vrede werd ook mij toegewenst. Tegenwoordig word ik niet zo vaak meer gezegend en wordt je bij elke klacht over het leven aangeraden om je zegeningen tellen. Maar ook dat lijkt mij nobel gedrag dat uit een tekort is geboren. ‘Ik heb eigenlijk niks, ik wijs mezelf af, dus tel ik maar gauw mijn zegeningen, dan lijkt het nog wat’. Nu wil ik echt weten hoe het zit met dat ontvangen.

Ik wil mijzelf het goede toe kunnen zeggen en ik besluit de week af te sluiten met een lange wandeling. Helemaal alleen. Wat een zegen. Terwijl ik een lange beukenlaan afloop wil ik het voelen. Ontvangen.

Kan ik ontvangen?

Ik denk aan de handen van mijn vader, zijn hand die mij zegent. Het voelt een beetje spannend en ik kijk om me heen om er zeker van te zijn dat niemand mij ziet. Dan open ik mijn handen en loop met open handen verder naar de heide. Het voelt een beetje gek om zo met geopende handen te lopen, maar het klopt. De wind gaat door mijn handen heen en ik voel hoe mijn borst zich opent en mijn hart zich vult met ruimte en lucht.

Ik loop verder met open handen.

Die middag ontvang ik een prachtige wandeling.
Die middag ontvang ik diepe tranen.
Die middag ontvang ik een fikse regenbui.
Die middag ontvang ik oude pijn, gevoeligheden en angst.
Die middag ontvang ik vriendschap.
Die middag ontvang ik 24 likes en 8 commentaren.

Die middag heb ik niets en niemand bedankt. Ik heb alles aanvaard en niets afgewezen. Ontvangen is vrij, precies zoals mijn zoon zijn cakeje ontvangt. Bovenaan mijn werkboekje heb ik het woordje ‘marketingstrategie’ doorgestreept. ‘Ontvangstcapaciteit’ staat er nu. Dat ga ik oefenen en wat ik ontdek ga ik delen, want ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zich weleens tekort gedaan voelt. Ik wens al mijn lezers het goede toe, maar heus, doe het zelf, open je handen en ontvang. Dat je jezelf niet afwijst en kunt aanvaarden en de vrede ook jou wordt toegewenst. Dát is pas een lekkere marketingboodschap!

Ik wens je een mooi ontvangstritueel toe en als je niet weet hoe, schrijf of bel me dan, dan openen we samen onze handen!

Op de eerste dag van september bracht ik de ochtend door met mijn zoontje van twee. Zoals altijd gingen we samen naar de Bakkel (hij kan de ‘R’ niet uitspreken) waar we naast het dagelijks brood dit keer ook taartjes kochten.

‘Wie is jalig?’ vroeg hij.

‘Er niemand jarig, mama’s werk is jarig’.

‘Ooh, mama’s welk is jalig’.

‘Ja’.

Op de eerste dag van september lanceerde ik namelijk de website van mijn onderneming:

www.rituelenbar.nl

En omdat ik voorsta dat je belangrijke momenten in je leven niet aan je voorbij laat gaan heb ik er een feestje van gemaakt.

Mijn jongste dochter begreep dat dit het moment was om alles uit de kast te trekken en trok haar net wat te krap geworden glitterjurk aan. Ze maakte zichzelf op en kleurde ook de oogjes van haar broertje feestelijk blauw en roze. Vol verwachting zaten ze aan tafel in afwachting van wat er ging gebeuren.

Er gebeurde natuurlijk niet veel, buiten dat ik de “under construction” knop omzette naar niet meer onder constructie.

“De hele wereld kan nu mama zien.”

Met die ene handeling leek het alsof mijn hele wereld veranderde. De champagne knalde en hoewel er nog niemand op mijn site had gekeken voelde het alsof ik mijn hele geleefde leven zojuist had gelanceerd.

Mijn oudste dochter riep enthousiast: ‘Mama! Nou heb je eindelijk een baantje’!

Dat bracht me op een fantastisch manier terug op Aarde.

‘Is het feestje nu voorbij?’

‘Ja, liefjes, de taartjes zijn op. Ga maar lekker buiten spelen’.

Mijn feestje begint nu eindelijk, omdat ik met het omzetten van die ene digitale knop mezelf toestemming heb gegeven om het waar te maken.

Om de angst te voelen voor wat de wereld erover zal zeggen, om de angst te voelen over mijn eigen kunnen, om de diepe vreugde te voelen van dromen omzetten in werkelijkheid, om te doen waarvan ik zeker weet dat het nodig is, om alles te voelen wat me jarenlang deed dromen en tegenhouden. Om dat alles te laten zijn en het toch te doen.

Ik ontving fantastische reacties en heb de rest van de middag in een huilende roes doorgebracht.

Stiekem ben ik best wel blij dat het de tweede dag van september is.

Hoewel ik al veel eerder ben begonnen met deze weg te bewandelen, nam ik vandaag als vrij mens en geheel empowered plaats achter mijn bureau.

Ik werk rustig door op mijn nieuw ingeslagen pad.

Een nieuw pad begint nooit van de een op de andere dag. Een nieuw pad zet zich bewust en onbewust in, maar om in de juiste richting te blijven lopen is het mijn ervaring geweest dat je de allerbeste mensen om je heen moet verzamelen. Mensen die je steunen, mensen die je op jouw pad houden en je sterker maken.

Maar bovenal jezelf toestemming geven en een ritueel te maken om jouw weg te bekrachtigen. Wij gaan volgende week weer naar de Bakkel. Voor mijn zoontje ons vaste ritueel, voor mij dagelijks brood op een nieuwe weg.

#persoonlijk empowerment traject #ritueel op maat