Zoals ik ben

En toen kwam de dag dat een meisje van Castelijn Casting (voor de Me-too affaire bekend als Kemna Casting) mij belde en vertelde dat ze op zoek was naar iemand die voor “de jongere versie van Olga Zuiderhoek” kon doorgaan. Ze hadden een foto nodig voor de film “April, May, June”. Het was een belangrijke foto in de film. Tot zover de informatie. Of ik interesse had en of ik op 5 juni beschikbaar was.

Op 5 juni stond een tandartsafspraak gepland voor mijn oudste dochter, maar ik liet het meisje weten dat ik die ongetwijfeld kon verzetten. Dan moest ik nog even oppas regelen voor mijn drie kinderen, zodat ik me op die dag helemaal vrij kon maken voor een fotoshoot. Een hoop geregel voor mij, maar vooruit, zo’n eervolle taak en mij voor even gelijk te mogen voelen aan Olga Zuiderhoek krijg je niet iedere dag. Ik kan het allemaal regelen! Ik zorg dat ik beschikbaar ben.

Ik vroeg aan haar of ze wel in de gaten had dat ik inmiddels over de veertig was en dat de foto’s die Castelijn Casting van mij in het bestand had staan zeer waarschijnlijk een tien jaar jongere versie van mij betroffen. Ze wist het ook allemaal niet zeker en vroeg toch maar om wat recentere castingfoto’s. Die had ik uiteraard niet, want het was 2011 dat ik voor het laatst zelf op het podium had gestaan en mezelf zag als actrice en zangeres, maar het meisje kon prima vooruit met wat spontane selfies.

Gezien Kemna Casting in het verleden nog nooit heeft bijgedragen aan mijn carrière, wist ik zeker dat het me bij Castelijn Casting niet anders zou vergaan. Ik speelde het spel keurig mee en stuurde het meisje wat goed gelukte selfies en voor de zekerheid toch maar een foto van het volledige lichaam. Ik lijk niet op Olga Zuiderhoek en ze zullen zich wel bedenken. Ze zien vanzelf dat ik kledingmaat gewijs ook buiten het actrice bestand val, dus ik was volledig ingesteld op een ‘helaas, we hebben toch voor een andere actrice gekozen’. Niet veel later belt het meisje mij terug en zegt:

‘Ze willen het wel met jou proberen’.

‘Oh’

‘Ja, en de foto wordt dan 5 juni gemaakt op het strand in Bloemendaal tussen 13.00 en 15.00, wanneer er het meeste licht is. In bikini.’

‘Oh’

‘Ik geef jouw gegevens even door aan productie. Mag ik jouw maten weten?’

‘Euh, ja..ik ben niet echt wat je zegt slank hoor. Ik weet niet of ze dat wel zoeken?’

‘Tja’, zegt ze, ‘Will Koopman heeft je foto’s gezien, dus ik neem aan dat ze dat weten. Wat zijn je maten?’

‘Euh…44 en 80 D of E’?

‘Ok’, kwettert ze vrolijk verder, ‘ik geef het door. Meestal betalen ze iets van 350 euro voor zo’n foto. Je hoort nog van productie.’

Ik zeg de tandartsafspraak van mijn dochter op 5 juni af, regel oppas voor de andere twee kinderen, een speeldate voor de oudste en zorg dat ik op 5 juni vrij ben om in Bloemendaal in een bikini op de foto te gaan. Productie neemt inderdaad contact op en wil zondagmiddag langskomen om bikini’s door te passen. De vrouw met de bikini’s komt op deze bloedhete zomermiddag naar mijn huis. Dat is aardig van haar.

Mijn cupmaten blijk ik wat te groot te hebben ingeschat, dus in de bovenstukjes van twee bikini’s lijken mijn borsten nog minder stevig dan in een passende bh. De bikini van Marlies Dekkers zit wel verrassend mooi. De productie mevrouw maakt een foto van mij met haar telefoon. Zwetend sta ik in bikini, terwijl mijn 1-jarige zoon aan mijn putterige, klamme benen hangt. Kind twee duikt koprollend over de bank gaat en mijn oudste dochter springt wild door de kamer met mijn bh voor haar platte borst. Kijk dan mama: ‘borsten borsten’.

Ik weet niets zinvols meer te zeggen, maar de productiedame doet gezellig mee en zegt: ‘Nou nou, wat een dolle boel hier.’

‘Ja, dolle boel ja’.

’Supergezellig’.

Ik pols bij de vrouw of zij weet of een XXL-model wel is wat ze zochten.

‘Tja, we hadden eerst een XS-model’, geeft ze schromend toe, ‘maar die wilde niet in bikini op de foto’.

‘Oh’

‘Ze was net bevallen, vandaar.’

‘Aha’.

Ik kijk naar mijn buik die net wat over het bikini broekje helt en bedenk me dat ik er al acht jaar uitzie alsof ik net bevallen ben. Ik had moeten zeggen dat ik niet op de foto wilde natuurlijk. Ik had er heel veel geld voor moeten vragen.

‘Weet je wat het is met al die actrices van veertig’, zegt ze, terwijl ik het hygiëneplakkertje van het bikinibroekje van mijn bovenbeen probeer af te pulken.

‘Nou’?

‘Ze lijken allemaal te jong.’

‘Oh ja’

Ik ben ook pas net eenenveertig. Ze vraagt of ik de foto’s wil zien die ze heeft gemaakt of juist liever niet. Ik weet zeker dat zij ook niet begrijpt wat ze bij mij in de huiskamer staat te doen, maar ik zeg vrolijk: ‘Ja, tuurlijk , laat maar zien, dan weet ik welke het mooiste staat.’ Ik bekijk de foto’s en kan alleen maar naar mijn benen kijken die meer op scrambled eggs lijken dan op benen. Putten, strepen, dik, het is echt geen mooi gezicht.

‘Dus jij weet ook niet in welke positie ze de foto gaan nemen? Moet ik staan of juist liggen?’

Nee, dat weet de vrouw niet.

‘Ok…Nou…Ze zullen wel weten wat ze doen’, zeg ik verontschuldigend voor mijn lichaam. En om het wat minder erg te maken zeg ik: ‘Het is in ieder geval een lijf dat drie kinderen heeft gekregen! Net als in de film’.

‘Die bikini van Marlies is het mooist’, zeg ik, alsof ik niet zie hoe lelijk ik eruitzie. De productiemevrouw is het met me eens.

‘Ik stuur de foto’s door naar Will Koopmans en dan horen we wel welke het wordt’, laat de de vrouw mij weten.

‘Ok en bedankt voor het komen’, zeg ik vriendelijk alsof er niets aan de hand is en ik niet sterf vanbinnen.

Sinds ik de vraag kreeg of ik dit wilde doen is er geen dag voorbijgegaan waarop ik er niet aan heb gedacht. Waarop ik me niet lelijk, onbekwaam en dik heb gevoeld. En toch doe ik het. Ik schaam me. Ik zie er enorm tegenop en ben bijzonder chagrijnig. Woensdagavond, als dit allemaal voorbij is zal ik wel weer opvrolijken.

In de tussentijd activeer ik mijn Weight Watchers account. Ik lees op het digitale platform het ene afval succesverhaal na het andere en stop van ellende nog een stuk worst in mijn mond. Dát gaat het verschil niet maken voor woensdag, vergoelijk ik mijn eetbui.

Zou ik nog vijf kilo kwijt kunnen raken in drie dagen? Gesterkt door het feit dat ik eerder ben afgevallen, tel ik op maandag keurig al mijn punten. Ik ontbijt met yoghurt, eet omelet als lunch, skip de koolhydraten bij het avondeten en ga daarna keurig naar de pilates-les.

‘s Avonds zit ik op de bank en voel me gestrest. Wat afschuwelijk dat ik me zo voel over mijn lijf en wat is dat gevoel al lang aanwezig in mijn leven. Wat erg dat daar zoveel energie naartoe gaat. Het wondje op mijn neus wil ook al maar niet genezen en ik zie uit het niets een onverklaarbare rode vlek op mijn wang verschijnen. Natuurlijk. Dat kan er ook nog wel bij, een onderhuidse pukkel. Mijn haar voelt droog en piekerig en ik zie nergens dat de pilates zijn directe effect heeft gehad.

Ik eet stiekem vier chocolaatjes van de kinderen op. Daarna hun spekjes. Toch nog 6 crackers met kaas en dan begin ik tegen middernacht aan een nieuwe Netflix serie.

Ineens hoor ik in de verte mijn jongste dochtertje huilen.

‘Mama….’.

‘Mamaaaa’.

Ik sprint de trap af, naar haar kamertje. Ze zit rechtop, huilend in haar bedje.

‘Mama, ik moet plassen’.

‘Oh lieverdje, kom maar. Wat goed dat jij dat zegt’.

Ik help haar met plassen en knuffel haar slaperige, warme, woeste lijfje op weg, terug naar haar bedje. Ik stop haar lekker onder de dekentjes, kus haar welterusten en aai haar fantastisch, klein, sterk lijfje tot ze weer slaapt.

Ik kijk bij mijn oudste dochter, die in haar bed ligt te zweten in een veel te warme pyjama. Ik trek haar te warme kleding uit en stop haar onder haar deken. Dag Snuf, lekker slapen.

Ik kijk bij mijn zoontje en check of hij niet te warm is. Hij ligt diep tevreden te slapen.

Ik twijfel of ik weer zal gaan Netflixen, maar ga toch maar naar bed en laat de gordijnen halfopen, want anders vind ik het eng als ik alleen thuis ben. Ik lees een hoofdstuk uit mijn boek uit en ga terug naar mijn zoontje om zijn raam open te doen.

Ik ga weer in bed liggen en probeer in slaap te vallen. Ik denk aan het advies dat ik kreeg van een vriend om je niet te vergelijken met anderen. Ik denk aan de plus-size model foto’s die ik kreeg toegestuurd van een vriendin om mij te laten zien dat dik of dun ook maar een perceptie is.

Ik denk dat ik zou willen dat ik dun was. Ik denk dat ik zou willen dat ik me niet zo uitgewoond en lelijk en moe en uitgeput voelde.

Ik wenste dat ik mededogen had.

Ik wenste dat ik zo lief kon zijn, mezelf instopte en welterusten wenste.

Ik wenste dat ik goed genoeg was. Ik wens voor mij en mijn dochters en zoon dat ik op die foto ga. Dat al deze vuilnis in mijn gedachten naar buiten komt zodat ik daarmee in het reine kan komen. Zodat ik het aanga. Zodat ik stukje bij beetje meer en meer mezelf ben.

Ik hoop stiekem dat ze me niet retoucheren, maar dat ik in volle glorie, met mijn benen op die foto kom te staan, of nee, dat is niet waar. Ik wens dat ik mezelf niet meer wil retoucheren.

Ik, Danielle Veneman ben de jongere versie van Olga Zuiderhoek.
Ik, Danielle Veneman, in een film van Will Koopman.
Ik, Danielle Veneman, ben goed genoeg.

Goed genoeg.

Precies zoals ik ben.