betekenisgeving

Maandag 09.00.
De Dam in Amsterdam.
Verhit van het harde fietsen, parkeer ik mijn rijk uitgeruste fiets met achterzitje, voorzitje en dubbele fietstassen voor een boekenwinkel en wacht op mijn afspraak. Vijf minuten later parkeert ze eveneens puffend en zwetend van het haastige fietsen, haar fiets met twee zitjes, fietstassen én een krat voorop, naast die van mij.
Zo! Daar zijn we dan. We hebben elkaar jaren niet gezien.
We moeten allebei een beetje lachen, want ooit leek ons leven glamoureus en stonden we op het toneel voor duizenden mensen op te treden. Nu, al die tijd later, laten we onze moederfietsen even voor wat ze zijn en vervolgen we onze ochtend met een gezamenlijke wandeling door het binnenste van de Hoofdstad.

Het is warmer dan we dachten en de stad is heerlijk rustig en verlaten. Onderweg redden we een duif die met zijn poot verstrikt zit in een net dat voor een balkon hangt tegen de duiven. We zien rozen die hoopvol in een brievenbus zijn gestoken en vragen ons af wat zich daar heeft afgespeeld. Een wollig wit bloempluisje vliegt ons sereen voorbij in een steeg en ergens laat een man veel geld uit zijn handen vallen en kijken we geamuseerd toe hoe hij de waardevolle briefjes uit de lucht probeert te vangen.
We voelen ons aangenaam verrast en we zijn dik tevreden met de wonderlijke taferelen die de stad ons geeft zo op de maandagochtend. Dit moeten we vaker doen.

We spreken over wat we hebben gedaan in de jaren dat we elkaar niet zagen. Waar staan we nu en wat willen we eigenlijk?

Hoewel zij een zwaarder jaar achter de rug heeft dan ik en ik echt niet mag zeuren, geef ik mezelf ruimte om te klagen over hoe moeizaam het is om een bedrijf op te bouwen met al het gedoe van het afgelopen corona jaar. Hoe lastig ik het vind om een goede balans te vinden tussen werken en veel tijd met de kinderen door te brengen. Hoe het constante appèl dat op mij wordt gedaan me irriteert en als ik dan eindelijk tijd maak om mijn eigen leven op te pakken na weken van thuisscholen en thuiszitten is het weer voorjaarsvakantie en zit ik weer met drie kinderen thuis, terwijl mijn werk blijft liggen.
Als je die vakantie dan hebt overleefd zit je twee dagen later weer thuis te wachten tot het jongste kind uitgesnotterd is en wel naar de crèche mag. Dat blijkt uiteindelijk twee weken te duren.
Het helpt allemaal niet als je vooruit wil met je eigen leven!
Ik hoor mezelf zeuren en kom er toch niet helemaal los van.
Zij klaagt niet. Niet over zichzelf en niet over mij. Ze begrijpt me zelfs heel goed.
Ik vraag me af hoe ze dat doet.
Ze vraagt of ik het nog op kan brengen. Of ik me kan overgeven aan de situatie.

Ah, ja, daar heb je het weer. Ik ben er nooit bijzonder goed in geweest. “Me overgeven aan de situatie”.
Wel heb ik gemerkt dat ik heel boos kan worden uit verzet tegen de situatie zoals die is en dat het steeds iets anders willen dan wat er op dit moment is mij niet veel sterker maakt.

We lopen door een duister steegje waar mijn oog valt op een wijsheid van Mahatma Gandhi, die in de etalage van een eveneens duister winkeltje hangt: “Whatever you do will be insignificant, but it is very important that you do it.”
Het troost me te weten dat al mijn probleempjes, wensen en gevoelens van niet succesvol zijn en ertoe willen doen, helemaal niet zo belangrijk zijn. Het leven gaat natuurlijk altijd door en zó belangrijk ben ik nou ook weer niet.
Toch is het belangrijk dat ik het doe. Ja, dat is het, want zó onbelangrijk ben ik nou ook weer niet.

Het is belangrijk om op maandagochtend door de stad te wandelen en haar schoonheid te ervaren. Het is belangrijk om rozen in de brievenbus te doen, om welke reden dan ook.
Het is belangrijk om dat ene bloempluisje te zien. Het is belangrijk om elkaar op te zoeken en een moment te delen. Het is belangrijk om die moederfiets te laten staan en ook weer op te pakken.
Het is belangrijk om niet te wachten tot het belangrijk genoeg is, maar het te doen.
De wereld zal niet stoppen met draaien als ik niet doe wat ik wil doen omdat ik misschien denk dat wat ik doe niet belangrijk is. De wereld draait ook gewoon door als ik het wel doe. Alles daarbinnen, totally insignificant.

Wat een heerlijk onbelangrijk begin van de week! Geheel ontheven van het grote moeten, ben ik spontaan gestopt met klagen en mijn verzet. Ik ga aan de slag. Ik schrijf jou en verwezenlijk mijzelf.
Er komt een punt dat niemand meer weet wie jij en ik waren. Dat alles wat jij en ik eens zo ontzettend belangrijk vonden er helemaal niet meer toe doet. Wat een zegen!
Ik hoop Gandhi goed te begrijpen en dat dit het moment is om te leven. Om te doen wat belangrijk is voor jou en ook om je, net zoals de vrouw met wie ik op maandagochtend door Amsterdam wandelde, over te geven, aan het leven en dat vol te doen.

Het is precies in dit leven, in mijn leven, dat ik een rituelenbar wilde beginnen, waar ik balsem voor de ziel schenk. Waarin ik jou help verdieping te geven aan transitie-momenten in je leven.
In mijn bar coach ik met o.a. rituele werkvormen en verkoop ik rituelen zoals:

– De verjaardag tafel: een ritueel om jouw verjaren te vieren met aandacht en diepgang.
– De trouwtafel: een ritueel om jullie zoveel – jarig huwelijk te vieren met aandacht en diepgang.
– De tranentafel: een ritueel om in verdrietige tijden samen tranenbrood te bakken.
– De familietafel: een herinneringstafel voor wie niet meer aan tafel zit.
– Het ritueel cadeau: een ultiem cadeau aan jezelf of aan wie wel een cadeautje kan gebruiken. Coaching & een afsluitend ritueel waar ik je in begeleid.
– Solo huwelijk: Drie keer daten met jezelf en dan een goed huwelijk met jezelf, vol zelfliefde, aandacht, kracht en ruimte voor jezelf.

Wil jij iets doen omdat het belangrijk is voor jouw ziel en kan ik je daarbij van dienst zijn?
Mail dan naar: danielle@rituelenbar.nl of bel naar 0650736768.
Kijk op www.rituelenbar.nl